DIL KI KALAM

  मेरी बहन बाँधी मेरी कलहाई पे उसने, रेशम की गाँठ,  ताकि रहे मुझे हमेशा याद....  चाहे कितने भी लोग रहे, ज़िंदगी में मेरे,  हमेशा सबसे पहले आए उसका खयाल....  किया है उससे वादा,  हमेशा साथ निभाने का....  इस ज़िंदगी के सफर में,  हमेशा हाथ थामे रहने का....  किया है उससे वादा,  दुनिया की बुरी नज़रों से बचाने का....  मगर अब, बनाना है उसे इस काबील,  की खुद्द सामना करे वो हर एक मुश्किल का....  तौफे में देना चाहता हुए उसे,  ढेर सारा प्यार....  हमेशा रहे उसके ज़िंदगी में,  बसंत जैसी बहार....  अपने मन की बात मनवा लेती,  मुझसे हर बार....  अच्छी लगती है मुझे,  उसकी प्यार भरी तकरार....  जब जब लु मैं,  इस दुनिया में अवतार....  तुम ही रहना मेरी बहन,  हर जनम, हर बार....  -Pranjali Ashtikar

द्या मला धीर ... चालता चालता दोन पाऊल  मागे  पाहिलं वळून  धकाधिकच्या जीवनात तेवढं जगायचं गेलं राहून थोडा थकला मध्येच बसला  मागचं पुढचं विचार करत  स्वतशीच हसला  होत नव्हत सारे गेलं  शेवटी उरलेलं घरट ही  कुणीतरी नेल... कोण तो कुणीतरी  आता विचारूच नका  माझ पण मलाच कळेना  कुणी देलं मला धोका होती फाटली चप्पल पायात फाटलेच होते पाय.. तरी स्वतःला धीर देऊन झालो  स्वतःचीच माय... नुसता नुसता त्रास हा मलाच का हाय कधी माझ्या नशिबी येणार दुधाची साय राब राब राबून सुध्धा सुख काय न्हाय फक्तं दोन वेळच खायला मिळाव तेच बास हा कुणास सांगावी ह्या जीवनाची व्यथा  दुसऱ्यांना वेळ देण्याची आहे तरी का हो तुमची प्रथा. जाता जाता एकच सांगेन देऊ नका हो खीर. फक्त पाठीवर हाथ ठेवून द्याना मला धीर. - निखील वासनिक

लहानपण देगा देवा, तवा साथी भाऊराया होता  खेळता त्याच्या संग दिसं कळत नव्हता   अम्रूताचा घास घाली , माझी काहानी  ऐकता ऐकता  माझा आधार त्यो, दुसरा बापचं जसा  माझं दुखल जरास ,कि त्याचा जीव होई कसा बसा  देखना माझा भाऊ लाखात मिळणा असा  मोठा झाला अनं राखिला यायचचं  राहिला  राग नाही मला त्याचा, वाट पाहायला लावुन गेला  आमचं इटुकल घर सोडून, भारत मातेचा झाला  सीमेवर मोठ्या हिरोवानी त्यो लढतों  त्याच्या काळजी पोटी माझा जीव भांड्यात पडतो  माझी आसवे पाहुन ,चिमुकलिच्याच सपनासाठी जातो असच म्हणतो माझा भाऊ जगाचा राखींदा असा मना धीर देते   सगळ्यांचे भाऊ पाहून पार मन हे तुटते  चिठ्ठीची त्याच्या  मी दिन-रात वाट पाहते  देवा मागते , माझं सगळं पुण्य त्याला देना  त्याला सांग कि साडी-चोळी घ्यायला मला बाजारात नेना  वाट पाहून थकल्या हाताना, हात द्याया राखीला तरी घरी येना दादा राखीला तरी घरी येना                                                  - Vaishnavi 

'लोक-मत' " बोलावे मनमोकळे तर  किती तो बालिशपणा, आणि शांत राहण्याची करावी हुशारी तर  किती तो शिष्टपणा! नकारात्मकता डोक्यामधे  यांनीच नाही का भरावी, हे नसतील तर आयुष्याची गाडी  यशस्वी कशीच व्हावी! वागावे कसे यांच्याशी  हेच मला न कळे, परी ही दांभिक विचारसरणी काहीच लोक आचरे! 'लोकांच्या मताची' तर्हाच न्यारी चित भी मेरी और पट भी मेरी! "                                         ---मृणाली सोसे .

धरती पर आयी तो खुशियां आयी पर सुकून नहीं  मुस्कान तो थी पर बोझ सा था कही  मेरे होने का एहसास तो था  पर किसी के आने की चाह भी थी ना  उम्र के साथ रिश्ते गहरे हुए,आखों में ख्वाब थे मेरे लिए  पर दुनिया की बदलती नजरोने उनके हात बांध दिए  किसी दिन नई गलियों मे छोड आए  उनके लिए महल बनाने के इरादे अधुरे रह गए नए परिवार ने अपना तो लिया  पर जन्मदाता के खिलाफ बोहोत सुना दिया ना मै यहां कि थी ना वहां की हुई  मेरे हक जताने कि कोई जगह नहीं रही  थोडा अपनापन देने बच्चों ने  दुनिया बनाई  और बडे होते हि ना किए गुन्हाओ कि सजा सुनाई  जिंदगी भर रिश्ते बदलती रही पर मेरा हक ना जमा पायी क्यो ?  सबके सपने पुरे करते करते खुद को भुलसी गयी क्यो ?  हर लिबास मे सबसे बेहतर थी,फिर भी मेरे जन्म से दुनिया रोती है क्यो ?  हा मै वही हु जिसे तुम औरत कहके पुकारते हो !  हा मै वही हु जिसे तुम औरत कहके पुकारते हो !!                                                --Vaishnavi

जब रास्ते अलग हो जाए कुछ दूर चलने पर 

जिंदगी-1 कल ही आए थे,  और कल चले भी जाएँगे....  बस आज का ही दिन है,  जीने के लिए, यादें बनाने के लिए.....  बाँटेगें ढेर सारी खुशियाँ, और उससे भी ज्यादा प्यार,  क्योंकि इससे अच्छा तोफा, कोई और है क्या यार....???  सिर्फ किसी एक से नहीं, हर एक से करना है प्यार,  सिमीत नहीं, पुरा विश्व ही है अपना परिवार....  जलन, ईर्ष्या, नफरत, बदला,  इन सब में क्यु करना टाईम पास....  छोटी सी है LIFE, उसे जिना है यार....  - Pranjali Ashtikar

फरक फक्त एवढाच आहे .. फरक फक्त एवढाच आहे ती गोरी आहे नी मी काळा👸👼 लहानश्या बाळाविना रिकामा झोपाळा👶 फरक फक्त एवढाच आहे ती बोलकी आहे नी मी शांत🤐 नदीकिनारी भेटणारा एक सुंदर एकांत🏝️ फरक फक्त एवढाच आहे ती गुंतलेली आणि मी सरळ😅 घरामध्ये वावरणारा तो  एक छोटसा झुरळ🐞 फरक फक्त एवढाच आहे ती रूपवान आहे नी मी कुरूप💇 पण तिलाच तर भेटायला लागलीय मला हुरूप🤝 फरक फक्त एवढाच आहे😅 तिला पाऊस आवडतो नी मला थंडी☃️ तिला बघायला मिळावं म्हणून 👀 मी वर्गाला मारतो दांडी 📚 फरक फक्त एवढाच आहे ती नाजूक नी मी कठोर आहे😤😏 रात्रीच्या चांदण्याचा प्रकाश ती नी मी त्याच रात्रीचा अंधार आहे🌃🌌 फरक फक्त एवढाच आहे😅 ती दूर असूनही जवळ आहे 💑 आणि मी जवळ असूनही दूर🙈 - निखिल वासनिक 

स्वाभिमान मशख्खत तेरी गुमनाम है, मालूमात बकवास हुई, तेरा कोई वजूद नहीं तो तुज़ में वो बात नहीं। किस्से हज़ार है बारिश बेमिसाल हुई। पर तुझे मनाए कोई इतनी किसी को तेरी परवाह नहीं। कुछ हासिल हो तो ही तू है वरना तेरा होना किसी के लिए खास नहीं।  कुछ पा ले फिर बात कर नामुराद, अब तू किसी के लिए सौगात सही। जो हक है तेरा वो है तुझे पाना, खुदाई तेरी किसी खैरात की मोहताज नहीं।  ना समझ तू घमंड इसे, है तेरा स्वाभिमान यही। जब तक न कर ले कुछ हासिल तू, ना भूल की तेरा कोई वजूद नहीं, तुझ में वो बात नहीं। - Yogeshwari Bhoyar कलम वहीं, बाते भी वही, बस पहचान कुछ नहीं....

जिंदगी बहुत देगी जब भी मिलना हसकर मिलना रोने के मौकें जिंदगी बहुत देगी मै खफा हो जाऊ तो मना लेना खोने के मौकें जिंदगी बहुत देगी लगा लेना गले से मुझे मिलते ही  दूर होने के मौके जिंदगी बहुत देगी वक्त गुजर लेना साथ बैठकर मेरे तनहाई के मौके जिंदगी बहुत देगी  तुम्हे दिख जाऊ तो मुझे रोक लेना छोड जाने के मौकें जिंदगी बहुत देगी . . By Aakash Motwani  016 batch, GMC Akola

भेडिया

Corona -A Battle to fight आए हो जबसे तुम मेरी ज़िन्दगी में, सब कुछ बदल सा गया है इस दुनिया में, दिमाग कहता है कैद है, दिल जानता है मुक्ति है...  बाहर जाने पे पाबंदी, या घर पे रहने की आज़ादी है.... बाहर का अच्छा खाना हुआ बंद, या शुद्ध सात्विक भोजन की शुरवात हुई...  फ्रेंड्स के साथ PARTIES हुई बंद, या परिवार के साथ गहरी रिश्तो की गाँठ हुई......  रोज़ रहते थे चहरे पे ना जाने कितने मुखौटे, अब इन सबको हटाकर एक बार फिर खुद से मुलाकात हुई..... पुराने दिनों को याद करना हुआ बंद, इन दिनों मे नई यादें बनाने की पहल हुई.....  दिल की लालसा हुई कम, ज़िन्दगी के लिए क्या जरुरी है उसकी आज मालुम मुझे अहमियत हुई.....  इन दिनों अपनी संस्कृती से, फिर एक बार मुलाक़ात हुई...... बचपन के दिनो की याद आई, फिर एक बार खुशियों की सौगात आई....  मगर फिर भी, जैसे धूप और छाँव है, कही पेट भर खाना तो कहीं उपवास है..... कही घर में चेन की नींद है, तो कही घर के तरफ बढ़ते नंगे पाव है...... किसी की ज़िंदगी में सुकून आया, तो किसीकी दुनिया अंधकारमय हुई, Ooh My dear Corona, तुम्हारे आने से ज़िन्दगी आबाद या बर्बाद हुई........???  - Pranja

इस पल को जी के चल ..

अलविदा 

      मला आनंद हवा होता आणि  त्यांना शाळा!#गल्ली शाळा   ते मला रोज विचारतात,तुला काय मिळत यांना गोळा करुन, यांचा अभ्यास घेऊन,हे काय नाटक लावले,किती गोंधळ घालतात हे!      जो तो आज टेंशन अनुभवतो,भविष्याची चिंता आणि चिंतेसोबत आलेलं नैराश्य. शाळेला शिक्षक नाही,दळणवळणाला साधन नाही,हक्कानं बसून बोलायला जागा नाही,आणि प्रत्येकाच्या नजरेत संशयाच वार. या सगळ्यात प्रत्येक व्यक्तींनी आपल्या रीतीने आपली धोरण आखली,कुणी वाचन करताय,कुणी घरकामात वेळ देताय,कुणी वेबिनर बघताय,कुणी छंद जोपासतंय.    हे सगळं सुरू असताना एक छोटासा विचार या युवक मनात आला. हा बालमनाशी निगडित असलेला विचार आचरनात आणला.             आज फोनवर एक मित्राशी बोलताना,तो विचारतो,काय ग कुठले workshops घेतेय मुलांचे? मी म्हटले;काही नाही रे,मुलांना घेऊन बसते विरंगुळा म्हणून- अस casual उत्तर दिलं मी त्याला.  तो पुन्हा म्हणतोय पण खूप आवडल रे हे उपक्रम,किती मस्त वाटत बघूनच,कस काय करते तू,आणि कुठे घेते त्यांचे क्लास?            माझं यामागचं स्वार्थी उत्तर खूप सुंदर आहे,नक्कीच वाचायला आवडेल तुम्हाला-" ज्यांना मी घेऊन बसते ती माझीच आजू

अजीब सा ये दर्द है 

DARK NIGHT

पहली बारिश

DOCTOR'S DAY